ÁLVARO CUNQUEIRO/MIL PRIMAVERAS MÁIS

Sendo Maio, lembrando o centenario do nacemento dunha das mais grandes luminarias da Literatura Galega, como non habíamos de deixar no noso blogue un dos discursos mais famosos de Álvaro Cunqueiro; este sentido discurso que pronunciou nunha homenaxe ao escritor e que tivo lugar en Vigo.

Louvado seña Deus

porque me permitiu nacer, medrar, facerme home e agora

envellecer neste grande reino que chamamos Galicia; neste

grande reino do Fisterre que vai desde os montes ata o mar, onde

 brillan os pés do vento; este país dos dez mil ríos, do vello camiño

 das peregrinacións, este país dos mil vales, este país fermoso e

 eternamente verde, Patria querida, a terra no senso barresiano:

 as patrias son a terra e os mortos.

Gracias a Deus por este Reino.

Louvado seña Deus tamén por terme dado o don da fala.

Por terme ensinado a dicir "rula" e "abidueira" e "dorna" e "ponte"

e "fonte",

e entón eu sabendo estas palabras era verdadeiramente dono

da rula e da abidueira e da dorna e da ponte e da fonte.

As miñas invencións, e as miñas maxias teñen embargante

un senso máis fondo: por riba e por baixo do que eu fago,

eu quixen e quero que a fala galega durase e continuase,

porque a duración da fala é a única posibilidade

de que nós duremos como pobo.

Eu quixen que Galicia continuase, e ó lado da patria terreal,

da patria que son a terra e os mortos,

hai esta outra patria que é a nosa fala.

Se de min algún día, despois de morto, se quixese facer un eloxio

, e eu estivese dando herba na terra nosa, podería dicir a miña lápida:

 "eiquí xaz alguén que coa súa obra fixo que Galicia durase 
MIL PRIMAVERAS MÁIS.