O MUNDO CHÁMASE CARBALLO

Navegando por Internet como holandeses errantes no mar da rede, descubrimos este fermoso poema de Darío Xohán Cabana outro dos grandes poetas chairegos. Un poema que lle vai que nin pintado á nosa pequena arboriña.



Podía ser
abedueira, chopo,
capudre, castiñeiro,
sobreira, virgondoiro,
teixo sombrío ou freixo de tríplice raíz.
Pero non,
o mundo chámase carballo
desde que o mundo é mundo.
Deitouse o avó
dos avós dos avós
á sombra do carballo,
e adormeceu e o soño
naceulle dunha landra
coma cerebro, fixo
dúas follas minúsculas
e unha raíz que axiña
se dividiu buscando
sales, metais, materias
orgánicas escuras,
colleu pulo, estrincouse
sobre a terra, tirou
da seiva cara arriba,
xermou en tres, en catro, en cinco gallas,
abriuse lento coma un mundo,
formou roda, os paxaros
aniñaron nas fronzas
e o peto carpinteiro
carpentaba buratos.