LOIS PEREIRO

Lois Pereiro naceu en Monforte de Lemos (Lugo) en 1958. Con dezasete anos marcha a Madrid para cursar estudios en Políticas que abandona para introducirse na informática e nos idiomas. En Madrid inicia a súa traxectoria literaria na revista experimental Loia xunto cun grupo de universitarios galegos como Antón Patiño, Menchu Lamas, Manuel Rivas, Xosé Manuel Pereiro, Fermín Bouza e Vicente Araguas, e da que sólo se coñecen cuatro números (el último es de 1978). En esta publicación aparecieron algúns dos poemas do escritor monfortino que posteriormente se incluirán no seu libro "Poemas para unha loia" (1996), no que tamén se inclue o ensaio “Modesta proposición para renunciar a facer xirar a rida hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia” que fora dado a coñecer a través das páxinas da revista Luzes de Galiza.

Xa de volta en Galicia, Pereiro forma parte do Grupo de Amor e Desamor que editóu dous libros con ese mesmo título. Pereiro figura, pois, nas antoloxías colectivas "De amor e desamor" (1984) e "De amor e desamor II" (1985) nas que tamén aparecen Pilar Pallarés, Miguel Anxo Fernán-Vello, Manuel Rivas, Xavier Seoane, Francisco Salinas, Xulio Valcárcel, Lino Braxe e outros poetas de tendencias moi diversas pero que compartían inquietudes culturais. Á iniciativa deste mesmo grupo débese tamén o mantemento da revista Luzes de Galicia onde, ademáis do mencionado ensaio, viron a luz os oito primeiros capítulos da súa novela inconclusa "Náufragos do paradiso".

Pereiro también foi incluido en 1987 na antoloxía "Después de la modernidad", na que aparecían Luis Alberto de Cuenca, Bernardo Atxaga, Felipe Benítez o Pedro Casariego. En Galicia, Lois Pereiro compaxina profesionalmente o exercicio da tradución coa labor poética, e contribuiu coas súas aportacións a desenrolar varias antoloxías colectivas.

Aínda que publicóu poemas e artigos en varias revistas culturais, non foi ata 1991 que aparece a primeira das súas dúas únicas obras publicadas en vida: "Poemas 1981/1991" (1992). Tres anos máis tarde edítase "Poesía última de amor e enfermidade" (1995). Os dous poemarios son duras e núas obras nas que se fan patentes as pegadas expresionistas, as referencias á literatura xermánica e a certos trazos da contracultura.

Lois Pereiro morre en A Coruña en 1996. Aparecen póstumos: "Poemas para unha loia" (1997), recopilación da súa primeira poesía que inclue o ensaio "Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia" e a novela inconclusa "Náufragos do paradiso", publicada en Luzes de Galiza.

Pero Lois Pereiro tamén lle puxera letras ás melodías do grupo punk Radio Océano, que o seu irmán lideraba. Porque o esforzo de Lois estivo canalizado cara á contracultura, na que militaba con vehemencia. E así, as súas verbas tamén se debuxan en fancines ou en escollidos guións.

E neste ano adícanselle as Letras Galegas 2011.

"Conversa Ultramarina"

Recital poético de Lois Pereira (Documento sonoro fundamental!!)