A lírica galaico-portuguesa medieval tivo a súa máxima importancia na Península dende finais do séculoo XII ata mediados do XIV. Hacia o 1400 o galaicoportugués foi, para algúns autores, perdendo a súa unidade froito da división do seu territorio lingüístico entre dous estados distintos (o reino de Portugal e o reino de Galicia-Castilla-León).
Da lírica galaico-portuguesa consérvanse 2100 poemas, escritos durante este período, pertencentes ás cortes de Portugal (durante aqueles séculos, intimamente vencellada ás españolas), León, Castilla e Aragón, escritos en lingua romance galaico-portuguesa, que era a que mellor se adaptaba á poesía lírica trovadoresca, xa que o romance castelán atopábase en pañais. Desas 2100 canciones, catrocentas pertencen ao corpus das Cantigas de Santa María ou de Alfonso X o Sabio, o resto son de temática profana, e repartense entre dous grandes xéneros temáticos: o amatorio e o satírico.
No primeiro grupo atópanse as Cantigas de amor e as Cantigas de amigo; e no segundo as de escarnio e de maldizer.
A nosa lírica tivo especial relevancia cultural e disto da boa proba a literatura que produxo. As tres recopilacións líricas medievais galaicoportuguesas son:
Cancioneiro de Axuda
Cancioneiro da Biblioteca Vaticana
Cancioneiro Colocci-Brancuti
O rei Afonso X o Sabio, de Castela, compuxo as súss Cantigas de Santa Maria e varias cantigas de Escarnio e Maldizer en galaico-portugués.O rei portugués Dinís, neto de Afonso o Sabio tamén escribiu as súas Cantigas e declaróu a lingua galaico-portuguesa como idioma oficial da administración do reino en 1290 (ata entón o latín era o idioma oficial).
Algúns poetas destacados foron: Bernardo de Bonaval, Meendinho, Arias Nunes, Pedro da Ponte, Pero Amigo e Martín Codax.
Poema "Sediame eu na ermida de S. Simón"
Ningún comentario:
Publicar un comentario